Część 4 Sezon 2

-Gotowa. - odpowiedziałam i pewnie ruszyliśmy w stronę bramy wejściowej.
-Państwo do kogo? -zapytał jeden ze strażników.
-Do ojca. Moje nazwisko Blanck. -powiedziałam i niepewnie spojrzałam na kolesia w mundurze ,robiąc przy tym delikatny krok w tył. Niall zacisną dłoń przyciągając mnie tym samym delikatnie do przodu.
-To ten od wypadku tirem?Ten gość w ogóle żyje?- taa, wielką wiedzę posiada londyńska policja.
-Niall Horan. Żyję jak pan widzi. - strażnik obczaił Horana wzrokiem.
-My chyba mieliśmy okazję się poznać. Narkotyki panie Horan. - to Niall kiedyś siedział?
-To przeszłość. Wpuści nas pan? - ewidentnie Niall był zdenerwowany tą całą sytuacją.
-Ależ oczywiście. - koleś otworzył wielką bramę i dal nam znak, żebyśmy wchodzili. Nie weszłabym tam, gdyby nie niebieskooki, który gwałtownie pociągnął mnie za sobą.
-Siedziałeś kiedyś w więzieniu? - zapytałam w końcu, gdy szliśmy wąskim korytarzem, który podobno prowadził do sali odwiedzin.
-Później o tym pogadamy.  - burknął pod nosem. Więc wolałam nie drążyć tematu. Po krótkiej chwili zajęliśmy miejsce przy stoliku, który wskazał nam jeden ze strażników. Paskudne miejsce. Czekaliśmy 20 minut w niezręcznej ciszy. Potem zobaczyłam jego. Mojego ojca w pomarańczowym stroju zbliżającego się do mnie.
-Będzie dobrze.- towarzyszący mi blondyn pogłaskał mnie po ramieniu.
-Cześć córeczko. - usłyszałam jego głos. Jego ciepły głos. Taki jak kiedyś. Nie był pijany ani naćpany. Był taki jak kiedyś. To mój prawdziwy tato.
-Tato. - nie wytrzymałam tego napięcia. Podeszłam do niego i mocno przytuliłam. Oczywiście odwzajemnił uścisk. Z moich oczu zaczęły wypływać łzy. Teraz tak na prawdę zdałam sobie sprawę, jak bardzo brakowało mi go przez te wszystkie lata.
-A ja jestem Niall Horan. - ten to ma wyczucie czasu. Oderwałam się od uścisku taty i zajęłam miejsce na krześle obok niebieskookiego. Ojciec usiadł naprzeciwko nas.
-To Ciebie potrąciłem na pasach. - zrobiło mi się strasznie smutno.
-Tak , teraz co prawda mam zaniki pamięci, ale nie mam tego panu za złe. To był wypadek. - cholerny wypadek,  który zrujnował moje życie.
-To nie był wypadek. - co? Czy ja dobrze usłyszałam?
-Tato, o czym ty mówisz? - a miało być tak pięknie...
-Wiedziałem,  że się z nim spotykasz. Nie mogłem tego zaakceptować. Wiedziałem,  że to gangster. Kupowałem narkotyki od Oliviera. To od niego się dowiedziałem, gdzie mieszka Niall i że właśnie idzie do szpitala. Wiedziałem też, że pocięłaś się przez niego. Alex do mnie przyszła. Mimo tego,  że jestem ćpunem i alkoholikiem, nigdy nie przestałem Cię kochać Nicole. Nie mogłem pozwolić,  abyś zrujnowała sobie z nim życie. Ukradłem tira, no i stało się. Przepraszam was oboje. Wiem, że źle zrobiłem. Chciałem was tylko rozdzielić. Chciałem, żebyś była szczęśliwa Nicole. - nie powstrzymam łez. To wszystko mnie przerosło. Mój ojciec usiłował zabić mojego chłopaka. No po prostu świetnie. Lepiej być nie mogło.
-Pan chciał mnie zabić?! - krzyknął Niall, podnosząc się z krzesła. Wzięłam jego rękę i pociągnęłam w dół. Horan z powrotem usiadł na krześle.
-Wybacz Niall. Ja nigdy sobie tego nie wybaczę. - schowałam głowę w rękach. To nie może być prawda.
-Nicole, nie płacz. - niebieskooki przytulił mnie od tyłu. Poczułam się trochę lepiej.
-Wy dalej jesteście razem? - zapytał nieśmiało mój ojciec.
-Nie. - odpowiedziałam,  a w tej samej chwili Niall odpowiedział co innego.
-Tak. - okey, Horan mnie zaskakuje. Ja myślałam, że nie jesteśmy razem.
-Czyli? - zapytał zdezorientowany tato.
- Czyli, że przez ten wypadek Niall mnie nie pamięta. - Wybiegłam z płaczem. To za dużo jak na jeden dzień.  Przynajmniej dla mnie. Usiadłam pod jakimś drzewem w parku przed więzieniem. Nie panowałam nad łzami. Leciały po prostu same. Po chwili zobaczyłam nad sobą szczupłą sylwetkę z blond czupryną. Spojrzałam na niego, a on chcąc schylić się w moją stronę pierdolną w gałąź.
-Nic Ci nie jest? - zapytałam z troską w głosie, gdyź zaraz na jego czole pojawił się siniak. Gangster nie umiejący poradzić sobie z gałęzią.
-Kurwa, ale ze mnie ciota. - szczere.
-Na pewno wszystko ok? - wolę się upewnić.
-Tak. Skojarzyło mi się to z lasem, którego tak bardzo się boisz.- odpowiedział niebieskooki.  Zaraz. STOP.
-Skąd wiesz, że boję się lasów? - zapytałam, chcąc sprawdzić jedną rzecz.
-Powiedziałaś mi to, gdy pojechaliśmy do domku nad jeziorem w środku lasu. - bingo.
-Pamiętasz to? - zapytałam z nadzieją.
- O kurwa. Nicole! Pamiętam to! - na te słowa rzuciłam mu się na szyję.
-A pamiętasz coś jeszcze?- proszę, proszę, proszę.
-Yyyyy nie. Reszta to taka ciemna dziura. - przynajmniej tyle.
-Wiesz, musisz częściej walić głową w gałęzie. - to byłoby dobre rozwiązanie.
-Kurde. Mam dzisiaj kontrolę u lekarza. Pójdziesz ze mną? - no jak mogłabym odmówić.
-No jasne. - odpowiedziałam z uśmiechem.
-Potem idziemy do kina, co ty na to? - w sumie, to dawno nie byłam w kinie.
-Muszę się zastanowić.  - lubię się z nim droczyć i to się chyba nigdy nie zmieni.
-No c'mon. - mina bezdomnego szczeniaczka. Awww.
-No dobrze , ale ja wybieram film. - huehuehuehuehue.
-Spryciula. - powiedział chłopak.
-Uczę się od najlepszych. - oboje zaczęliśmy się śmiać. Teraz jakoś zapomniałam o tej fatalnej sytuacji z ojcem. Na pewno jeszcze kiedyś go odwiedzę. Nie jestem w stanie określić kiedy, ale kiedyś na pewno.
-No to chodź, robimy wjazd na szpital.

---------------------------------------------------------------------------
Hej moje marcheweczki  ♥
Przepraszam, że taki krótki, ale nie byłam w stanie napisać dłuższego :c Mam strasznie dużo nauki. Jeszcze nawalili mi tyle tych sprawdzianów, masakra.
Jutro mikołajki ♥
Słyszeliście plotki, że Niall i Barbara Palvin są razem?

Prawdopodobnie większość z was wie, że założyłam kolejnego bloga :D Tu jest do niego link: http://wyscig-smierci.blogspot.com . Może wpadnie wam do gustu ;) Zapraszam.
Do następnego :*
Kocham Was ♥
Dziękuję za wszystko.