Część 12 Sezon 2

PRZECZYTAJ NOTKĘ POD ROZDZIAŁEM

"Niall jest w więzieniu, potrzebuje pomocy" - zamarłam na te słowa. Nie wiedziałam, czy Harry mówi poważnie, czy to jego kolejny, głupi i złośliwy żart.
"Nie mam czasu na twoje głupie żarty, nie chcę mieć z WAMI nic wspólnego" - mam dosyć tej dziecinady. Jeśli to prawda, że Horan trafił do więzienia, to na pewno nie za nic.
"Czyli nie pomożesz mu?" - zamilkłam na chwilę.
"Jeśli jest w więzieniu, to na pewno coś zrobił" - odpowiedziałam po chwili namysłu.
"Właśnie chodzi o to, że nic nie zrobił. Za 4 godziny miał lecieć do Ciebie. Nicole wróć, on nigdy nie zostawił Cię bez pomocy" - skąd ja mam wiedzieć, że Niall mnie nie okłamie w związku z jakimś przewinieniem? Kłamstwo akurat idzie mu bardzo dobrze.
"Ale co ja mogę zrobić? Przyjechać, wysadzić kraty w powietrze i uciec z nim do Australii?" - no co zrobisz? Nic nie zrobisz.
"On potrzebuje wsparcia" - co z tego, że chcę tam przyjechać. Jeśli dam się ta łatwo, to potem będzie okłamywał mnie cały czas.
"Victoria chętnie go wesprze" - tak, to było trochę złośliwe.
"Straciłaś siostrę, chcesz stracić jeszcze Niall'a?" - i wtedy coś we mnie pękło. Uciekam przed problemami, którym i tak muszę kiedyś stawić czoło. Jestem silną osobą...tak mi się przynajmniej wydaje.
"Przyjadę, ale nie oczekujcie cudów" - powiedziałam i rozłączyłam się. Powinnam teraz okazać mu wsparcie, tylko nadal chodzi mi po głowie jedna myśl: dlaczego on mnie okłamał?

*

Udałam się na najbliższy polskiego lotniska postój taksówek. Już chciałam wsiąść do jednej z nich, gdy zobaczyłam znajomą twarz, twarz która od zawsze przyprawia mnie o mdłości.
-Cześć, jedźmy tam jak najszybciej. - powiedział loczek wsiadając do samochodu.
-Cześć. - odpowiedziałam oschle, gdy usadowiłam się na przednim siedzeniu. Harry ruszył.
-Chcę żebyś wiedziała, że jestem tu dla szczęścia Niall'a, a nie twojego. - jak zwykle miły. Nie wiem jak niebieskooki może się z nim przyjaźnić. On jest antypatyczny.
-Cieszą mnie te slowa. - odpowiedziałam złośliwie.
-Czyli się rozumiemy. - powiedział Harry z tym swoim usmieszkiem.
-Za co Niall w ogóle siedzi? - w sumie nie wiem jednej z ważniejszych rzeczy.
-Handel, ale on nic nie zrobił. Jest tylko podejrzany. - tylko? Chyba aż.
-To się okarze. - powiedziałam i odwróciłam głowę w drugą stronę.
-Związek polega na zaufaniu, a ty ewidentnie mu nie ufasz. - rzucił oschle Styles.
-Okłamał mnie, jak mam mu ufać? - spojrzałam na zdenerwowanego loczka.
-Miał powód. - odpowiedział prze zaciśnięte zęby.
-Którego nie znam. - rzuciłam szybko.
-Bo nie chciałaś poznać. - spojrzał na mnie z wyrzutem.
-Skąd wiesz czego ja chciałam. Bardzo chcę poznać przyczynę jego kłamstw! - krzyknęłam. Styles nic nie wie.
-Trzeba było dopuścić Niall'a do słowa. - no może jest w tym trochę racji, nie wysłuchałam go.
Ja i Harry nie odzywaliśmy się do siebie przez resztę drogi. Oboje nie mieliśmy ochoty na wymianę zdań, w końcu nienawidzimy się od zawsze.
-Jesteśmy na miejscu. - oznajmił zielonooki i wysiadł z samochodu. Zrobiłam to samo. Przeszliśmy przez główną bramę więzienną, kierując się w stronę salu odwiedzin, gdzie podobno już czeka Horan. Nienawidzę tych korytarzy, moje oczy za często je widziały.
-Państwo do Horana?  - zapytał strażnik przy sali odwiedzin.
-Tak. - odpowiedział Harry i weszliśmy do środka. Blondyn siedział przy ostatnim stole, podlierając twarz na prawej dłoni. Na mój widok zaniemówił.
-On wie, że miałam przyjść? -szepnęłam do loczka, ale mi nie odpowiedział. Kulturka.
-Niespodzianka. - powiedział Styles patrząc na niebieskookiego.
-Miałeś do niej nie dzwonić. - burknął Niall.
-Też się cieszę, że cię widzę. - ten entuzjazm…
-Harry, zostaw nas na chwilę samych. -Styles kiwnął głową i oddalił się.
-Nicole, nie chcę Cię na nic narażać, źle zrobiłaś, że tu przyszłaś. - powiedzial chłopak i usiadł na ławce, więc usiadlam naprzeciwko niego.
-Niall, zrobiłeś to? Handlowałeś ostatnio? - zapytałam patrząc w jego niebieskie tęczówki.
-Księżniczko, przepraszam, że cię okłamałem, jak wyjdę opowiem ci całą prawdę. - po moim policzku spłynęła jedna łza, którą szybko otarłam. Westchnęłam głęboko.
-O ile z tąd wyjdziesz. Niall, zrobiłeś to? - po. nowiłam swoje pytanie.
-Ale wybacz mi, że cię okłamałem, napra… -nie dałam mu skończyć.
-To nie jest teraz ważne, najważniejsze jest to, czy handlowałeś. - starałam się utrzymać powagę, ale nie jest to takie proste, jakie się wydaje. Głos co chwilę mi się załamywał.
-Nie, jestem czysty. Przysięgam. - patrzyłam sie w jego oczy gdy to mówił. Mówił prawdę.
-Kochanie, będzie dobrze. -powiedzialam i pogłaskałan jego dłoń.
-Chciałbym księżniczko, ale tu jest tysiące ludzi, którzy czekają na mój upadek, tysiące ludzi, którzy chcą mnie pogrążyć. -powiedział, a mone oczy zrobiły się szkliste.
-Wszystko jest możliwe, dopółki jest nadzieja. Ja jej jeszcze nie straciłam. -odpowiedziałam, czym wywołałam na twarzy blondyna uśmiech.
-Horan, powiadamiam Cię, że masz już wyznaczony proces na 3 marca. -krzyknął strażnik, jakoś dziwnie rozbolała mnie głowa.
-Damy radę, to nie mój piereszy proces. - kiwnęłam głową i nagle poczułam mdłości i przypływ ciepła. Powoli wstałam z ławki.
-Słabo mi się zrobiło. - powiedIałam z delikatnym uśmiechem, na widok zmartwionego chłopaka.
-Wszystko dobrze? - wyczułam nutę strachu w jego głosie. Chciałam odpowiedzieć, że tak, ale przed moimi oczami pojawiły się czarne plamy. Oparłam się o ścianę, a ostatnie co pamiętam, to że uderzyłam się w głowę.

**

Gdy się obudziłam, ujrzałam znane mi wczesniej bardzo dobrze, białe szpitalne ściny. Chyba zemdlałam w tym więzieniu. Uniosłam delikatnie prawą rękę, oczywiście podpięta była do kroplówki. Jejku, strasznie boli mnie głowa, gdzie jest jakiś lekarz? 

-Dzień dobry Nicole. - o wilku mowa. Cieszę się, że widzę gościa w białym stroju. 

-Dzień doby doktorze. - odpowiedziałam miłym głosem i posłałam mu przyjazny uśmiech. 

-Jak się pewnie domyślasz zemdlałaś, ale jest jeszcze coś.  - zamarłam bez ruchu. 

-Co mi jest?  - zapytałam z przerażeniem. 

-To miła niespodzinka. - boże, o czym on mówi. 

-Jaka niespodzinka? - zapytałam tym razem z nutą niepewności. 

-W zasadzie to dwie niespodzianki. -niech on wreszcie powie o co chodzi. 

-Jak to dwie? Chcecie mi sprzedać dwie nerki? - zapytalam, na co doktor się rozesmiał. 

-To kinder niespodzianka. - on chyba nie sugeruje, że… 

-Nie rozumiem. - spojrzalam na niego pytająco. 

-Jest pani w ciąży, bliźniaczej. -powiedział, a mi na chwilę odebrało mowę. 

-O kurka chmurka. -wydusiłam z siebie w końcu. Super Niall, teraz dwie dziewczyny są z tobą w ciąży. 

-Na korytarzu twój chłopak, zawolać go? - to on nie jest w więzieniu? 

-Jeśli pan może. - odpowiedziałam, a po chwili do sali wkroczył niebieskooki. Usiadł na krześle obok łóżka. 

-Jak się czujesz? - zapytał, odgarniając kosmyk włosów z mojej twarzy. 

-Całkiem dobrze, a tak wlaściwie to co tutaj robisz? - zapytałam. 

-Jestem na przepustce. Lekarz mówił, że chcesz mi coś powiedzieć. - o tak, dzięki doktorku, czujecie ten sarkazm? Nie wiem, czy powinnam mu to teraz mówić. Może lepiej poczekać na koniec procesu? 

-Nic ważnego, po prostu chciałam się z tobą zobaczyć, gdy lekarz powiedzial mi,  że czekasz na zewnątrz. - postanowiłam, że nie powiem mu teraz. 

-Też się stęskniłem. - powiedział i pocałował mnie w czoło. Może jednak mu powiem? 

-Niall, bo jest jeszcze coś, o czym powinieneś wiedzieć. -zaczęłam niepewnie. Jego niebieskie tęczówki wpatrywały się w moje. 

-Mów księżniczko. - powiedział i chwycił moją dłoń. 

-Bo ja… ja jestem w ciąży… bliźniaczej… z tobą - w końcu to wyjąkalam. Teraz najbardziej ciekawi mnie, jaka będzie jego reakcja. 

---------------------------------------------------------

Hej :*

Jak wrażenia po rozdziale? 

MAM PROŚBĘ,  KAŻDY KTO PRZECZYTA ROZDZIAŁ NIECH ZOSTAWI KOMENTARZ

NAWET ZWYKŁĄ KROPKĘ

CHCĘ ZOBACZYĆ ILE OSÓB CZYTA ROZDZIAŁY PO PRZERWIE

Dziękuję za 90 tys wyświetleń ;)

Tak więc kocham was i do następnego <3